نکات مهم جهش درسی فرزند
این که بدانید فرزند تیزهوشتان از چالشهای آموزشی مناسب برخوردار نیست، عامل اولیه تحقیق در زمینه به کارگیری هر نوع راهکار تسریع کننده است. این موضوع ممکن است توسط کودک یا آموزگار کودکتان به شما یادآوری شود. برنامه های ابتکاری مخصوص تیزهوشان، کلاسهای تقویتی و جهش درسی، زمینه آموزشی مناسبی برای اکثر کودکان تیزهوش فراهم می آورند. پیشنهاد می کنیم نکات مهم جهش درسی فرزند را از بخش خانواده سایت تفریحی و سرگرمی جیران همراه ما باشید.
اگرچه جهش تحصیلی، معمولا یکی از تمهیدات مهمی است که برای دانش آموزان برخوردار از ضریب هوشی بسیار بالا و موفق در زمینه های گوناگون به کار می رود، بسیاری از کودکان تیزهوش، فقط در یک یا دو حوزه آموزشی، پیشرفت بسیار چشمگیری دارند. انتخاب این کودکان برای برخورداری از جهش تحصیلی، نتیجه بخش نیست. با این همه، به نظر می رسد که استعدادهای آنها در حوزه یک موضوع خاص که به شکل فشرده یا کلا جهشی ارائه می شود، به شکوفایی می رسد.
موارد پیشنهادی
پیشرفت جهشی در زمینه یک موضوع یا شتاب تحصیلی، می تواند به این ترتیب اجرا شود که کودک، همه تکالیف پایه مربوط به یک موضوع را بدون انجام مثالهای بسیار، با مهارتهای عملی انجام دهد تا آن درس را در زمان کمتری به پایان برساند. جهش درسی زمانی ارجح است که بر اساس آزمونها کودک قبلا قابلیتهای خود را در آن درس خاص نشان داده باشد و به همین دلیل، بتواند در آن درس خاص در پایه بعدی تحصیل کند.
شتاب در آموزش یک یا دو موضوع درسی، می تواند در سطح کلاس اجرا شود. همچنین، دانش آموزان می توانند برای جهش در یک درسی عملا در پایه بعدی شرکت کنند.
شاید عجیب به نظر برسد، اما خلاف جهش کلاسی، تحقیقات وسیعی درباره جهش درسی انجام نشده است. معهذا، این کار نه تنها به دفعات انجام شده، بلکه اغلب توسط آموزگاران توصیه می شود. علی رغم دیدگاههای منفی که اغلب در مورد جهش کلاسی وجود دارد، بسیاری از معلمان احساس بسیار بهتری نسبت به جهش درسی دارند. گاهی جهش درسی، تنها امکان مناسب برای دانش آموزی است که استعداد آموزشی خاصی دارد. همچنین، از جهش درسی می توان برای بررسی آمادگی کودک، به منظور شرکت در برنامه جهش كلاسی استفاده کرد. به ویژه زمانی که والدین و آموزگاران، از نحوه سازگاری دانش آموز با جهش کلاسی مطمئن نباشند.
تصمیم گیری برای شتاب درسی، بسیار ساده تر از جهش کلاسی است. اگرچه می توان از آزمونهای ضریب هوشی استفاده کرد، شاید نیازی به استفاده از آن نباشد. موفقیت در آزمونهای انفرادی در زمینه خواندن، ریاضیات، علوم، دیکته یا علوم اجتماعی، آزمونهای انتهای هر کتاب و عملکرد کلاسی رضایت بخش دانش آموز، به تنهایی می تواند به آموزگاران و والدین نشان دهد که دانش آموزان در طول سال تحصیلی) پیشاپیش قابلیتهای لازم در اکثر سرفصلهای درسی را فرا گرفته اند. اگر دانش آموزی تقریبا ۷۰ درصد از توانایی مورد نظر را از خود نشان دهد، قطعا عاقلانه نیست که یک سال وقت برای آموزش چیزی صرف کرد احتمالا خود این دانش آموز، به تنهایی می توانسته در عرض چند روزی چند هفته یاد بگیرد. اگرچه یادگیری مهارتهایی که از قلم افتاده، اهمیت دارد، اما صرف یک سال وقت برای همان برنامه تحصیلی، تا معکوسی بر جای خواهد گذاشت. این کار نه تنها برای دانش آموز خسته کننده است، بلکه این پیام ضمنی را به او می دهد که در مدرسه دانسته های اندکی برای یادگیری وجود دارد.
پس از آنکه دانش آموز توانایی خود را نشان داد، عوامل دیگری مورد توجه قرار می گیرد. برای مثال، تصمیم گیری در این باره که چگونه می توان دانش آموز را به رقابت واداشت؛ آن هم در درسی که به عوامل متغیری نظیر برنامه آموزشی مدرسه، انعطاف پذیری معلم، دانش آموزان دیگر در کلاس، خود موضوع درسی و سن و خلق و خوی کودک بستگی دارد.
ممکن است برنامه آموزشی مدرسه که زمان تعیین شده یکسانی را برای یک موضوع درسی در دو پایه درسی متوالی به خود اختصاص داده، باعث شود که کودک راحت تر به پایه بعدی آن درس برسد. به طور مثال، به علت سادگی برنامه آموزش در مورد یک دانش آموز کلاس اول که قابلیتهایی در زمینه ریاضیات از خود نشان داده، می توان او را هر روز سر ساعت 10/15 به کلاس ریاضیات پایه دوم فرستاد. همگامی با برنامه آموزشی در یک موضوع درسی، احتمالا بیشتر در دوره دبستان امکان پذیر است تا دوره راهنمایی.
گاهی تلاش برای فرستادن کودک به پایه بعدی، چنان بی نظمی ای در برنامه آموزشی او ایجاد می کند که عاقلانه تر این است که برنامه آموزشی را با کلاس درس تطبیق داد. لازمه این جایگزینی، انعطاف پذیری آموزگار است. معلم قبلا در زمینه انواعی از مهارتها و توانائیهای مربوط به پایه درسی دانش آموزان کلاس کار کرده است و شاید بعضی از معلمان نخواهند پایه آموزشی دیگری هم به آن پایه آموزشی که در حال حاضر مشغول تدریس آن هستند، اضافه کنند.
اگر دانش آموزان دیگری هم با همان سطح توانایی در کلاس حضور داشته باشند، این موضوع تصمیم گیری درباره شتاب درسی را ساده تر می کند. همیشه برای آموزگاران آسان تر است که وقتی تعداد زیادی از دانش آموزان چنین وضعیتی دارند، استثنائا در برنامه آموزشی تغییراتی بدهند. بیشتر دانش آموزان از اینکه عضوی از یک گروه کوی لذت می برند و معمولا دلشان نمی خواهد از دیگران جدا با به تنهایی به کلاس دیگری فرستاده شوند یا تکالیف خاصی انجام دهند.
موضوع درسی که قرار است با شتاب بیشتری اموزش داده شودن باید در هنگام برنامه ریزی درسی مورد توجه قرار بگیرد. دروسی نظم ریاضیات و دیکته بیشتر برای برنامه آموزشی انفرادی مناسب است، اما بیشتر دروس نظیر روخوانی، علوم اجتماعی و علوم در بحثهای گروهی یا با کنش متقابل دانش آموزان، بهتر آموزش داده می شود. مؤلفه های هریک از دروس اخیر نیز می تواند به صورت انفرادی آموزش داده شود، اما ممکن است دانش آموزان با مطالعه این دروس به صورت مجزا و جدا از دیگران، چشم اندازهای مهمی را از دست دهند.
آخرین و مهم ترین مورد، در نظر گرفتن سن و خلق و خوی فردی کودک است. ممکن است دانش آموزان کم سال تر، برای ترک کلاس خود و حضور یافتن در کلاس دیگر، دچار تردید بیشتری شوند. امکان دارد این کار برای کودکان خجالتی سخت تر باشد تا کودکانی که تمایلات اجتماعی بیشتری دارند و با دیگران راحت تر ارتباط می گیرند. اگرچه هیچ یک از این متغیرها نباید مانع از این شود که کودک را برای دست زدن به تجربه جدید تشویق کنیم، والدین و آموزگاران باید نسبت به نشانه هایی از تن که بیانگر فشار عصبی در کودک است، حساس باشند. با وجود این، باید انتظار نشانه هایی از تنش اولیه را داشت و نباید با مشاهده این علام بلافاصله ادامه تغییرات را قطع کرد. از سوی دیگر، اگر به هنگام شر کردن در کلاس دیگر یا کار کردن به تنهایی، همچنان نشانه هایی از فشار عصبی در کودک دیده شد، باید به دنبال یافتن جایگزینی دیگر بود.
بیشتر بخوانید: ارتباط تغذیه و سلامت دندان کودک
اگرچه بعضی از کودکان تيزهوش از طریق آموزش انفرادی به شکوفایی می رسند، بعضی دیگر احساس می کنند که منزوی شده اند و شرکت در کلاس درس را ترجیح می دهند. توجه به این نکته مهم است که کودکانی که به طور مستقل تكاليف خود را انجام می دهند و به نظر می رسد که از آموزش انفرادی راضی هستند، همواره واکنش مثبت و علاقه آموزگار خود را جلب می کنند. گاهی معلمان تصور می کنند که کودکان تيزهوش تقریبا به هیچ آموزش یا کنش متقابلی از سوی همکلاسی های خود نیاز ندارند. حتی اگر چنین فرضیاتی در مورد تعداد بسیار کمی از دانش آموزان درست باشد، اکثر دانش آموزان تيزهوش برای رشد و شکوفایی هرچه بیشتر، به همان انگیزه ها و تشویق هایی نیاز دارند که برای دانش آموزان دیگر لازم است. تفاوت در این است که آموزش آنها باید شتاب و عمق بیشتری داشته باشد.
این نکته مهم است که تشخیص دهیم وقتی یک کودک تیزهوش عملکرد خوبی در آموزش انفرادی ندارد، به این معنی نیست که نیازی به تلاش بیشتر ندارد، بلکه فقط می تواند نشانه ای باشد برای اینکه ضرورت تغییر و تعدیل در روش آموزشی او را دریابیم.
نظرات کاربران