تاثیر ورزش بر سلامت چشم
یک مقاله منتشر شده در نیویورک تایمز، از حقایق جالبی در مورد ورزش پرده‌برداری کرده است. این پژوهش نشان می‌دهد که با بالا رفتن عمر آدمی، ورزش می‌تواند از چشمان محافظت به عمل آورد. به یافته‌های این بررسی در خصوص نحوه اثرگذاری ورزش بر فقدانِ دیدِ ناشی از افزایش سن نگاهی بیاندازید. تاثیر ورزش بر سلامت چشم را از بخش ورزشی سایت تفریحی جیران همراه ما باشید.
حرکات ورزشی می‌تواند باعث کاهش خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا شود که در آن، سلولهای عصبی موجود در بخش مرکزی شبکیه کارایی خود را از دست می‌دهند. این بیماری باعث شده میلیون‌ها آمریکایی سالمند از دید روشن محروم گردند. در سال 2009 تحقیقِ صورت گرفته بر بیش از 40 هزار دونده میانسال دوی استقامت، برای مثال نشان داد که احتمال ابتلا به این بیماری در کسانی که مسافت بیشتری می‌دویدند کمتر بود. ولی این پژوهش، افراد دونده را با افراد غیرورزشکار مقایسه نکرده و همین موضوع، کارآمد بودن آن را محدود ساخته است. همچنین توضیح نداده که چگونه ورزش ممکن است بر بروز یک بیماری چشمی تاثیرگذار باشد.
اخیراً محققان دانشگاه اموری در آتلانتا و مرکز پزشکی Atlanta Veterans Administration در دیکاتر، جورجیا این پرسش را دستمایه پژوهشی قرار داده‌اند که ماه گذشته در نشریه The Journal of Neuroscience منتشر شد. در بخش تحقیقات جانوری در مرکز پزشکی ویرجینیا، به این علاقه‌مندی آنها دامن زده شد. این کار علمی نشان داد که ورزش باعث می‌شود سطح موادی که از آنها به عنوان فاکتورهای رشد یاد می‌شود، در مغز و سیستم گردش خون حیوانات افزایش یابد. تصور می‌شود این فاکتورهای رشد، و به ویژه یکی از آنها به نام فاکتور نورون‌زایی مشتق شده از مغز یا به اختصار BDNF – که به سلامت و عملکرد صحیح سلولهای عصبی کمک می‌کند – پس از ورزش‌های منظم قادر است بهبود سلامت مغز و فرایند ادراک را به دنبال داشته باشد.
آن گونه که پژوهشگرانِ دست‌اندرکار این تحقیق جدید دریافته‌اند، فقط مغز حاوی سلولهای عصبی نیست بلکه شبکیه چشم نیز دارای این نوع سلول‌هاست و بنا به اعلام محققان، از آنجا که ورزش ممکن است سطح BDNF را افزایش دهد، بالقوه بر سلامتی شبکیه و بینایی تاثیر می‌گذارد.
در تحقیق یادشده برای تشریح روند انجام این کار، از موش‌های آزمایشگاهی استفاده شده است. دکتر جفری بوترایت (Jeffrey Boatright) استادیار چشم‌پزشکی در Emory University School of Medicine ناظر و همکار این پژوهش بوده است. وی در خصوص توضیح یافته‌ها و شرح دیدگاهش در خصوص این پژوهش می‌گوید: «ما در ابتدای این راه هستیم که شاید این شیوه (ورزش) که تقریباً هیچ هزینه‌ای به همراه ندارد و بر فاکتورهای رشد شما تاثیر می‌گذارد، مناسب باشد. ورزش بسیار ایمن‌تر و لذت‌بخش‌تر از آن است که یک سوزن به کره چشم شما فرو رود». من هم با این نظر دکتر بوترایت موافقم.
کاهش بینایی مرتبط با سن متداول و ویران کننده است. اما تحقیقات جدید حاکی از آن است که فعالیت بدنی ممکن است با افزایش سن از چشم ما محافظت کند. پیشنهاداتی وجود داشته است كه ورزش ممكن است خطر تخریب ماكولا را كاهش دهد ، كه در صورت خراب شدن نورونها در قسمت مرکزی شبکیه رخ می دهد. این بیماری، بینایی میلیون ها آمریکایی مسن را از بین می برد. به عنوان مثال ، در سال 2009 مطالعه ای در مورد بیش از 40،000 دونده مسافت میانسال، نشان داد که افرادی که بیشترین مایل را طی می کنند، کمترین احتمال ابتلا به این بیماری را دارند. اما این مطالعه دوندگان را با غیر دوندگان مقایسه نکرد و باعث محدود شدن سودمندی آن شد. همچنین سعی نشده است توضیح داده شود كه چگونه ورزش ممكن است بر بروز بیماری چشمی تأثیر بگذارد. بنابراین، اخیراً، محققان دانشگاه اموری در آتلانتا و مرکز پزشکی مدیریت جانبازان آتلانتا در دکاتور، گاوی، این سؤال را برای مطالعه ای که ماه گذشته در مجله علوم اعصاب منتشر شد، سؤال کردند. علاقه آنها به بخشی از تحقیقات حیوانات در V.A. مرکز پزشکی. این کار مشخص کرده است که ورزش سطح موادی را که به عنوان فاکتورهای رشد در جریان خون و مغز حیوانات شناخته می شوند، افزایش می دهد. این فاکتورهای رشد، به ویژه یکی از فاکتورهای نوروتروفیک مشتق شده از مغز یا B.D.N.F. شناخته شده است که به سلامتی و بهزیستی نورونها کمک می کند و در نتیجه، تصور می شود که پس از انجام ورزش منظم، باعث بهبود در سلامت مغز و شناخت آنها می شود. همانطور که محققان تحقیق جدید می دانند ، مغز تنها قسمت بدن که دارای نورون ها است نیست بلکه شبکیه نیز چنین می کند و محققان از این سوال که آیا ورزش ممکن است سطح B.D.N.F. در آنجا، به طور بالقوه بر سلامت و بینایی شبکیه نیز تأثیر می گذارد. محققان برای آزمایش این احتمال ، موش های آزمایشگاهی سالم و بالغ را جمع آوری کردند. به نیمی از این افراد اجازه داده شد تا در طول روز بی تحرک بمانند، در حالی که حیوانات دیگر به مدت حدوداً یک ساعت در روز بر روی تردمیلهای کوچک با سرعت جوندگان آرام شروع به دویدن کردند. بعد از گذشت دو هفته، نیمی از موشها در هر گروه به مدت چهار ساعت در معرض نور به شدت روشن قرار گرفتند. حیوانات دیگر در قفسهای کم نور قرار داشتند. این قرار گرفتن در معرض نور وسیله ای است که بطور گسترده ای مورد استفاده و پذیرش القای تخریب شبکیه در حیوانات قرار گرفته است. آشکارا این بیماری که به تدریج در حال پیشرفت است در انسان تقلید نمی شود. اما باعث از بین رفتن نورونهای شبکیه در صورت فشرده سازی زمانی می شود. موشها سپس به مدت دو هفته به روال سابق خود بازگشتند – ورزش می کردند یا ورزش نمی کنند، پس از آن دانشمندان تعداد نورون ها را در چشمان هر حیوان اندازه گیری کردند. موش های غیرمترقبه در معرض نور روشن، تا آن زمان دچار تخریب شدید شبکیه بودند. تقریبا 75 درصد نورونهای موجود در شبکیه آنها که نور را تشخیص می دهند فوت شده اند. دید حیوانات ناکام بود. اما موشهایی که قبل از قرار گرفتن در معرض نور ورزش کرده بودند، تقریباً دو برابر بیشتر از سلولهای عصبی شبکیه عملکرد داشته اند.
بیشتر بخوانید: نکات مهم در مورد تردمیل
نظرات کاربران