سن شروع هراس اجتماعی

سن شروع هراس اجتماعی

با سن شروع هراس اجتماعی از بخش خانواده سایت تفریحی جیران همراه باشید.

مطالعات نشان می دهد هراس اجتماعی سومین اختلال روانی شایع در کل جهان است. هراس اجتماعی معمولاً در دوره نوجوانی یا اوایل بزرگسالی آغاز می شود. مطالعات نشان می دهد شیوع این اختلال در زنان بیشتر از مردان است. شروع این اختلال به طور معمول در اواسط نوجوانی و گاهی با سابقه کمرویی در دوران کودکی همراه است. گاهی ممکن است شروع این اختلال به دنبال تغییری در زندگی فرد به طور ناگهانی رخ دهد(مثلاً بروز اختلال می تواند مصادف با ارتقاء شغلی یا مقامی که مستلزم صحبت کردن در جمع است نمود پیدا کند) یا احتمال دارد به صورت تدریجی رخ دهد.

سایر مشکلاتی که ممکن است با این اختلال همراه باشند:

معمولاً حدود نیمی از افراد مبتلا به هراس اجتماعی یک یا چند اختلال اضطرابی دیگر و همچنین اختلال افسردگی را نیز در دوره ای از زندگی خود تجربه کرده اند.

برخی از افراد مبتلا به این اختلال برای سرکوب ترس و اضطراب خود از موقعیت های اجتماعی و برای افزایش اعتماد به نفس خود ممکن است از مواد مخدر و روان گردان یا الکل استفاده کنند تا با کسب این اعتماد به نفس کاذب از طریق مصرف مواد، اعتماد به نفس پایین خود را جبران کنند. طوری که تحقیقات نشان می دهد حدود یک سوم افراد مبتلا، برای کاهش اضطراب خود از الکل استفاده می کنند.

بیشتر بخوانید: عوارض نوشیدن الکل

• افراد مبتلا به هراس اجتماعی اغلب در مدرسه در اثر اضطراب امتحان یا اجتناب از حضور در کلاس پیشرفت نمی کنند و ممکن است از مدرسه اخراج شوند.
• آنها به علت ترس از صحبت کردن در گروه ها و در ملاء عام در محیط کارشان نیز پیشرفت نمی کنند و به علت این امر، بیشتر امکان دارد بیکار بمانند یا در مصاحبه های شغلی مردود شوند.
• این افراد معمولاً دوستان کمتری دارند و کمتر ازدواج می کنند زیرا از صحبت باغیرهمجنس خود نیز واهمه دارند.
• بروز این اختلال با افکار خودکشی و پرخوری عصبی نیز در افراد مبتلا رابطه دارد.

چه عواملی در بروز این اختلال نقش دارند؟

• عوامل ژنتیکی:

تحقیق در خصوص دو قلوها نشان می دهد عوامل ژنتیکی مشارکت جزئی در هراس اجتماعی دارند و بروز این اختلال در افرادی که یکی از بستگان درجه اول شان به این اختلال مبتلاست، مشاهده شده است. با این حال تحقیقات نشان می دهد عوامل محیطی نقش پررنگی در بروز این اختلال دارند.

• خلق و خو:

تحقیقات نشان داده است کودکانی که در هنگام نوپایی، کمرو تشخیص داده شده بودند، هنگامی که به سنین نوجوانی می رسند میزان بالاتری از این اختلال را نشان می دهند. در نتیجه میان صفت کمرویی، خلق و خو و بروز این اختلال رابطه وجود دارد.

• استرس های زندگی و نقش والدین

یکی از عوامل محیطی که در شکل گیری این اختلال مؤثر است، تجربه مستقیم برخی موقعیت های ناخوشایند در گذشته فرد است. مثلا، برخی از تجربه های آسیب زا مانند دست انداخته شدن و مسخره شدن در کودکی، مسخره شدن به خاطر سرخ شدن در جمع یا سایر نشانه های اضطراب، بی عرضه و کودن نامیده شدن اطرافیان، از طرف افراد مبتلا به این اختلال بیشتر گزارش شده است.

از دیگر عوامل محیطی مؤثر در این اختلال الگو برداری از رفتار والدین است. تحقیقات نشان می دهد افراد مبتلا به این اختلال به احتمال زیاد والدینتی داشته اند که منزوی بوده و کمتر برای رفتارهایی مانند مردم آمیزی و معاشرت با دیگران ارزش قائل بوده اند و فرزندان این والدین نیز این رفتارها را از آنان الگو برداری کرده اند. به نظر می رسد والدین مضطرب ترس بیشتری را از موقعیت های اجتماعی به فرزندان خود منتقل می کنند.

بسیاری از افراد مبتلا به هراس اجتماعی، مهارت های اجتماعی را نیاموخته اند. شاید به این دلیل که هرگز شانس آموختن آن رانداشته اند. به عنوان مثال در فرهنگ ما مشاهده می شود در جمع های خانوادگی همواره از کودکی که در جمع ساکت نشسته است و صحبت نمی کند با لقب “بچه خوب” یاد می شود و این رفتار والدین باعث تقویت رفتار کودک و صحبت نکردن مداوم او در جمع می شود و این صفت کمرویی و ساکت بودن جزئی از شخصیت کودک می شود و کودک هرگز فرصت یادگیری مهارت های اجتماعی را نمی یابد. در نتیجه هنگامی که کودک رشد می کند و به دوره بزرگسالی می رسد از صحبت کردن در جمع و بروز احساسات و ابراز وجود در موقعیت های شغلی و اجتماعی دچار اضطراب می شود.بر اساس پژوهش ها، والدینی که از فرزندان خود بیش از حد حمایت می کنند نیز آنها را در معرض هراس اجتماعی قرار می دهند. چون بدون این که بخواهند با حمایت بیش از حد از فرزندان خود، اجازه ابراز وجود و توانمندی را به آنها نمی دهند.

دوران کودکی فرصت بسیار مناسبی است تا کودکان در حضور والدین خود با کمی محرومیت، شکست و ناکامی روبه رو شوند که سبب استحکام و مقاومت بیشتر آنها می شود. والدین بین حمایت گر،که همه چیز را بی کم  و کاست فراهم می کنند چنین فرصتی را از فرزندان خود می گیرند. از سوی دیگر والدین بسیار سخت گیر نیز فرزندان خود را با استرس مداوم رو به رو می کنند و همین موضوع آنها را دچار ترس و نگرانی مداوم از قضاوت شدن، سرزنش یا تنبیه شدن قرار می دهد که از علایم اصلی این مشکل است.

• روش های درمانی متعدد، امید به بهبود بالا

بسیاری افراد در طی دوران رشد خود به مرور و با کمک کتاب ها و توصیه های دیگران به روش هایی برای بهبود خود می رسند و در ضمن در بسیاری با افزایش سن ممکن است از شدت اختلال کاسته شود. اما در سطح کلی درمانگران از طیفی از درمان های دارویی و روان درمانی یا تلفیقی از آنها برای کمک به این افراد استفاده می کنند. در روان درمانی، فرد با کمک درمانگر با علل و ریشه های مشکل خود آشنا می شود و با حضور درمانگر توانمندی ها و اعتماد به نفس خود را افزایش می دهد. در مواردی که شدت اختلال چندان زیاد نیست یک دوره کوتاه درمان برای فرد خیلی کمک کننده است. درمان شناختی- رفتاری، از روش های مؤثر و نسبتاً کوتاه مدت برای هراس اجتماعی است. در این روش درمانی درمانگر سعی می کند به درمان جوی مبتلا به هراس اجتماعی کمک کند افکار منفی خود را تشخیص دهد و میزان درستی و انطباق آنها با واقعیت را بسنجد و در صورت غیر منطقی بودن، این افکار و عقاید درونی را به کمک فنونی که درمانگر به درمانجو در جلسه درمان آموزش می دهد، تغییر دهد. بر اساس این نوع درمان بعضی از سبک های فکر کردن ما به نوعی ناکارآمد و اضطراب زا است.

مطالب مرتبط: مفهوم هراس اجتماعی

• نمونه هایی از این نوع افکار عبارت اند از این که: 

-فرد یا باید کاری را انجام ندهد یا اگر داد، بی نقص انجام دهد(تفکر همه یا هیچ)

-اگر در حین سخنرانی اشتباهی داشته باشم، فاجعه می شود(فاجعه سازی).

-مطمئن هستم باز همه چیز خراب می شود(پیش بینی منفی).

این روش درمانی به درمانجو کمک می کند با شروع از موقعیت های ساده تر به تدریج با موقعیتی رو به رو شود که قبلاً از آن ترس داشته است و در این موقعیت جدید کشف می کند آنچه از آن می ترسید، معمولاً اتفاق نمی افتد و در نتیجه کمتر از سابق از این موقعیت ها می ترسد. به علاوه، در جلسات درمان، درمانجو مهارت های اجتماعی را نیز می آموزد و این باعث می شود عملکرد بهتری در موقعیت های اجتماعی داشته باشد. در یکی از مدل های بسیار مؤثر این درمان، درمانجو به کمک بازخوردی که از نوار ویدیویی ضبط شده از خود می گیرد، برداشت های منفی اش را در مورد خویش تغییر می دهد.

برای افراد مبتلا به هراس اجمتاعی، در حد خفیف تا متوسط، معمولاً بیشت جلسه درمانی کمک کننده است. درمان افرادی که فقط در یک موقعیت خاص مانندصحبت کردن در جمع رنج می برند، شایت حتی کمتر از این هم طول بکشد و افراد مبتلا به هراس اجتماعی شدید، شاید به جلسات بیشتری نیاز داشته باشند. انواع دیگری از روان درمانی مانند روان تحلیلی نیز وجود دارند که ماهیت طولانی تر و در عین حال عمیق تری دارند. از داروهای روان پزشکی نیز در درمان این اختلال استفاده می شود. اما یکی از اشکالات این داروها این است که با توقف مصرف دارو، درمان شناختی- رفتاری هم صورت پذیرد.

به هر حال، اجتناب از موقعیت های اجتماعی دارای پیامدهای منفی در زندگی کاری، اجتماعی و مالی فرد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی است. اما کمک های درمانی مناسب، دارای نتایج خوب و مؤثری برای این اختلال است. به افرادی که دارای نشانگان اختلال اضطراب اجتماعی هستند توصیه می شود با یک روان درمانگر مشورت کنند. در ضمن در موارد خفیف تر اقداماتی همچون موارد زیر کمک کننده است.

-صحبت مقابل آیینه.

-انجام ورزش های هوازی مانند مانند شنا و پیاده روی.

-یادگیری روش های آرام سازی خود و استفاده از آن در موقعیت های استرس زا.

بیشتر بخوانید:

درمان کمرویی کودکان

راههای افزایش اعتماد به نفس در کودکان