نان و شیرینی

شیرینی پزی هنر تهیه شیرینی است که از مواد غذایی غنی از قند و کربوهیدرات است. تعاریف دقیق دشوار است. با این حال ، به طور کلی ، نان و شیرینی جات به دو دسته گسترده و تا حدودی همپوشانی تقسیم می شوند: شیرینی های نانوایان و شیرینی های قندی.

قنادی های نانوایان که قنادی های آردی نیز نامیده می شوند ، شامل شیرینی های شیرین ، کیک و کالاهای پخته شده مشابه است.

قنادی های قندی شامل آب نبات (در بسیاری از کشورهای انگلیسی زبان شیرینی نیز نامیده می شوند) ، آجیل های قندی ، شکلات ، آدامس ، آدامس حباب دار ، پاستیلژ و سایر شیرینی هایی که عمدتا از قند تهیه می شوند. در برخی موارد ، شیرینی های شکلات (شیرینی های ساخته شده از شکلات) همانند نسخه های بدون قند شیرینی های قندی ، به عنوان یک دسته جداگانه در نظر گرفته می شوند. کلمات آب نبات (کانادا و ایالات متحده) ، شیرینی (انگلستان ، ایرلند و دیگران) و آب نبات (استرالیا و نیوزیلند) کلمات رایج برای رایج ترین انواع شیرینی های قندی هستند.

صنعت شیرینی سازی همچنین شامل مدارس آموزش تخصصی و سوابق گسترده تاریخی است. قنادی های سنتی به دوران باستان برمی گردد و همچنان از قرون وسطی تا عصر مدرن خورده می شد.

قبل از اینکه قند در دنیای غرب باستان به راحتی در دسترس باشد ، شیرینی جات بر پایه عسل بود. از عسل در چین باستان ، هند باستان ، مصر باستان ، یونان باستان و روم باستان برای پوشاندن میوه ها و گلها برای حفظ آنها یا ایجاد شیرینی استفاده می شد. در بین سده های 6 و 4 قبل از میلاد ، پارسیان و به دنبال آن یونانیان با شبه قاره هند و “نی هایی که عسل بدون زنبور تولید می کنند” تماس گرفتند. آنها کشاورزی قند و نیشکر را تصویب و گسترش دادند. نیشکر بومی مناطق گرمسیری شبه قاره هند و آسیای جنوب شرقی است.